Tajemnicza przyjaciółka babci: przerażające wyznanie płaczącej wnuczki wprawia rodzinę w zakłopotanie

Kiedy córka Ruby, Cindy, twierdzi, że jej babcia zawsze ma w pobliżu „przyjaciela”, Ruby zakłada, że ​​to ktoś, kogo zna. Ale Cindy wyjaśnia, że ​​ten „przyjaciel” ma na imię William – to dokładne imię ojca Ruby, który zmarł jakiś czas temu.

Moja rodzina zawsze była bardzo blisko. Jestem jedynaczką, więc dorastałam bardzo blisko moich rodziców. Byli na każdym meczu hokeja, w który grałam, i na każdej konferencji rodzicielsko-nauczycielskiej w mojej szkole. I to się nie zmieniło, kiedy poszłam na studia. Przyjeżdżali co trzy tygodnie, a mama przynosiła kolację.

Ale kiedy mój ojciec zmarł, wszystko się zmieniło.

Teraz mam własną rodzinę: męża i sześcioletnią córkę o imieniu Cindy.

Od czasu śmierci mojego ojca moja matka nie jest już taka sama. Kiedyś była „hipisowską mamą”, która nosiła ogrodniczki i malowała prawie wszystko, co zobaczyła. Uwielbiałam to. Uwielbiałam ducha, który temu towarzyszył.

Ale w dniu, w którym pochowaliśmy mojego ojca, coś się zmieniło. Ten duch zniknął, zredukowany do cienia tego, czym kiedyś był.

Teraz moja mama chce spędzać z nami więcej czasu w domu. Szczególnie lubi spędzać czas z Cindy i nawiązywać z nią więzi. Czasami zabieram Cindy do mojej mamy; czasami ona ją odbiera i przywozi po wspólnej przygodzie.
Ale ostatnio, kiedy moja mama odwozi Cindy, moja córka płacze cały czas i unika swojej babci, podczas gdy moja mama opowiada mi, co zrobiły. Kiedy córka Ruby, Cindy, twierdzi, że jej babcia zawsze ma w pobliżu „przyjaciela”, Ruby zakłada, że ​​to ktoś, kogo zna. Ale Cindy wyjaśnia, że ​​ten „przyjaciel” ma na imię William – to dokładne imię ojca Ruby, który zmarł jakiś czas temu.

Moja rodzina zawsze była bardzo blisko. Jestem jedynaczką, więc dorastałam bardzo blisko moich rodziców. Byli na każdym meczu hokejowym, w którym grałam, i na każdej konferencji rodzicielsko-nauczycielskiej w mojej szkole. I to się nie zmieniło, kiedy poszłam na studia. Przyjeżdżali co trzy tygodnie, a mama przynosiła kolację.

Ale kiedy mój tata umarł, wszystko się zmieniło.

Teraz mam własną rodzinę: męża i sześcioletnią córkę o imieniu Cindy.

Od kiedy mój tata umarł, moja mama nie jest już taka sama. Kiedyś była „hipisowską mamą”, która nosiła ogrodniczki i malowała prawie wszystko, co zobaczyła. Uwielbiałam to. Uwielbiałam ducha, który temu towarzyszył.

Ale w dniu, w którym pochowaliśmy mojego tatę, coś się zmieniło. Ten duch wyblakł, zredukowany do cienia tego, czym kiedyś był.

Teraz moja mama chce spędzać z nami więcej czasu w domu. Szczególnie lubi spędzać czas z Cindy i nawiązywać z nią więzi. Czasami zabieram Cindy do mamy; czasami ona ją odbiera i przywozi po wspólnej przygodzie. Ale ostatnio, kiedy mama odwozi Cindy, moja córka cały czas płacze i unika babci, podczas gdy mama opowiada mi, co zrobiły. Kocham moją mamę, więc staram się nie wymyślać teorii spiskowych na temat tego, co się dzieje, kiedy są same. Ale nawet ja przyznaję, że to niepokojące.

Niedawno postanowiłam porozmawiać o tym z Cindy. Naszą ulubioną czynnością zbliżającą nas do siebie jest pieczenie. Uwielbia dodawać składniki i wyrabiać ciasto, a następnie zlizywać resztki z łyżki.

„Kochanie” powiedziałam, wsypując mąkę do miski, aby Cindy mogła wymieszać. „Mam do ciebie pytanie”.

„Tak, mamo?” powiedziała.